De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (“Afdeling”) oordeelt in haar uitspraak van 5 juni 2024 (ECLI:NL:RVS:2024:2324) dat als in het gemeentelijke parkeerbeleid een maximum is bepaald voor het vanwege deelmobiliteit hanteren van lagere parkeernormen, het in een bestemmingsplanprocedure afwijken van dat maximum aan de hand van objectief onderzoek of feitelijke gegevens op een verifieerbare manier moet worden onderbouwd.
Aanleiding voor dit oordeel was een geschil over een onder de Wet ruimtelijke ordening (“Wro”) vastgesteld bestemmingsplan dat voorziet in de transformatie van een voormalig bedrijventerrein naar een gemengd gebied met ongeveer 1.630 woningen, maakindustrie, kantoren, horeca en maatschappelijke voorzieningen in de vorm van onderwijs. Een van de appellanten voerde onder meer aan dat het bestemmingsplan niet voorziet in voldoende parkeergelegenheid. De Afdeling stelt vast dat de gemeenteraad, in afwijking van het in zijn Nota Parkeernormen opgenomen maximum van 20%, een reductie van 30% op de geldende parkeernormen heeft toegepast vanwege de inzet op deelmobiliteit. De Afdeling constateert dat het plangebied in kwestie van andere bestemmingen in het centrum van de stad is gescheiden door een brede rivier, zodat de verbinding vanaf de rand van het plangebied met het centrumgebied slechts kan plaatsvinden via een op redelijke loopafstand gelegen kleinschalig metrostation en een op redelijke loopafstand gelegen veerpont.
Gelet hierop heeft de gemeenteraad naar het oordeel van de Afdeling onvoldoende onderbouwd waarom in dit geval sprake zou zijn van zodanige nabijheid van hoogwaardige OV-voorzieningen dat met een 30%-reductie van de toepasselijke parkeernormen mocht worden afgeweken van het geldende parkeerbeleid. De enkele beleidsmatig vastgelegde ambitie om deelmobiliteit in de stad te bevorderen volstaat volgens de Afdeling in dit verband niet.
