Hoe dient bestuursorgaan te beoordelen of voor biomassacentrale een natuurvergunning is vereist?

Aanleiding voor dit oordeel was een tegen een biomassacentrale gericht verzoek om handhaving wegens het beweerdelijk overtreden van de Wet natuurbescherming (“Wnb”): het bedrijf beschikt wel over verschillende (op de Wet milieubeheer en Wabo gebaseerde) omgevingsvergunningen, maar niet over een natuurvergunning.

De Afdeling overweegt dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat ter bepaling van de natuurvergunningplicht - en in het verlengde daarvan: de bevoegdheid tot handhavend optreden – bezien moet worden de emissies die zijn toegestaan op basis van de (deel)revisievergunning uit 2003 en 2015 hoger zijn dan de emissies die zijn toegestaan op basis van de milieuvergunning uit 1998.

Volgens de Afdeling dient GS in dit geval te beoordelen of de feitelijk gerealiseerde emissies lager of hoger zijn dan de emissies die zijn toegestaan in de referentiesituatie: als de feitelijke emissies lager zijn, dan is geen natuurvergunning nodig; zijn de feitelijke emissies hoger dan toegestaan in de referentiesituatie, dan moeten de gevolgen van die toename worden onderzocht.

De referentiesituatie wordt ontleend aan de geldende natuurvergunning of, bij het ontbreken daarvan, aan de milieutoestemming die gold op de referentiedatum (dat is het moment waarop art. 6 Habitatrichtlijn van toepassing werd voor het betrokken Natura 2000-gebied), tenzij nadien een milieutoestemming is verleend voor een activiteit met minder gevolgen (in welk geval de referentiesituatie wordt ontleend aan laatstbedoelde milieutoestemming). Een referentiesituatie kan niet worden ontleend aan een natuurvergunning of milieutoestemming die is vervallen of geëxpireerd.