De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (“Afdeling”) oordeelt in haar uitspraak van 2 april 2025 (ECLI:NL:RVS:2025:1428) dat het college van Gedeputeerde Staten (“GS”) onvoldoende heeft onderbouwd dat het gebruik van een gewasbeschermingsmiddel voor de teelt van lelies geen gevolgen heeft op een nabijgelegen Natura 2000-gebied.
De Afdeling overweegt dat weliswaar nog veel onbekend is over de mogelijke effecten van gewasbeschermingsmiddelen op Natura 2000-gebieden, maar dat in het licht van het voorzorgsbeginsel (dat ten grondslag ligt aan art. 2.7 Wet natuurbescherming, “Wnb”) aan de uitkomsten van reeds uitgevoerde onderzoeken niet voorbij kan worden gegaan. Omdat die aanwijzingen bevatten dat het gebruik van gewasbeschermingsmiddelen mogelijk wel negatieve gevolgen kan hebben voor de natuur, had de teler van lelies voorafgaand aan het gebruik ervan voor diens project via een passende beoordeling moeten onderzoeken of significante gevolgen voor de natuurlijke kenmerken van het nabijgelegen Natura 2000-gebied waren uitgesloten. Door dat niet te doen, heeft de lelieteler de in art. 2.7, tweede lid, Wet natuurbescherming (“Wnb”) neergelegde verbodsbepaling overtreden. Dat het College voor de toelating van gewasbeschermingsmiddelen en biociden (“Ctgb”) eerder heeft besloten om het gewasbeschermingsmiddel toe te laten tot de markt maakt dit naar het oordeel van de Afdeling niet anders, omdat het Ctgb de mogelijke gevolgen van een middel voor specifieke Natura 2000-gebieden niet in zijn beoordeling betrekt.
Bron: Stibbe
