Prior to 1979, China had a bifurcated and geographically-dispersed industrial structure made up of a relatively small number of large-scale, state-owned enterprises in various industries alongside numerous small-scale, energy-intensive and polluting enterprises. Economic reforms beginning in 1979 led to the rapid expansion of these small-scale manufacturing enterprises in numerous energy-intensive industries such as aluminum, cement, iron and steel, and pulp and paper. Subsequently, the government adopted a new industrial development strategy labeled “grasp the large, let go the small.” The aims of this new policy were to close many of the unprofitable, small-scale manufacturing plants in these (and other) industries, create a small number of large enterprises that could compete with OECD multinationals, entice these larger enterprises to engage in high-speed technological catch-up, and save energy.
China’s Technological Catch-Up Strategy traces the impact of this new industrial development strategy on technological catch-up, energy use, and CO2 emissions. In doing so, the authors explore several detailed, enterprise-level case studies of technological catch-up; develop industry-wide estimates of energy and CO2 savings from specific catch-up interventions; and present detailed econometric work on the determinants of energy intensity. The authors conclude that China’s strategy has contributred to substantial energy and CO2 savings, but it has not led to either a peaking of or a decline in CO2 emissions in these industries. More work is needed to cap and reduce China’s CO2 emissions.
Vóór 1979 had China een gespleten en geografisch verspreide industriële structuur die bestond uit een betrekkelijk klein aantal grootschalige staatsbedrijven in diverse sectoren naast talrijke kleinschalige, energie-intensieve en vervuilende bedrijven. De economische hervormingen die in 1979 van start gingen, leidden tot een snelle expansie van deze kleinschalige industriële ondernemingen in tal van energie-intensieve sectoren zoals aluminium, cement, ijzer en staal, en pulp en papier. Vervolgens nam de regering een nieuwe strategie voor industriële ontwikkeling aan onder de naam “grijp de grote, laat de kleine gaan”. De doelstellingen van dit nieuwe beleid waren het sluiten van veel van de onrendabele, kleinschalige fabrieken in deze (en andere) industrieën, het creëren van een klein aantal grote ondernemingen die konden concurreren met OESO-multinationals, het verleiden van deze grotere ondernemingen tot een snelle technologische inhaalslag en het besparen van energie.
China’s Technological Catch-Up Strategy gaat na welke gevolgen deze nieuwe industriële ontwikkelingsstrategie heeft voor de technologische achterstand, het energieverbruik en de CO2-uitstoot. Daarbij onderzoeken de auteurs verschillende gedetailleerde casestudies van technologische inhaalbewegingen op bedrijfsniveau, ontwikkelen ze ramingen voor de hele industrie van de energie- en CO2-besparingen die het gevolg zijn van specifieke inhaalbewegingen en presenteren ze gedetailleerde econometrische werkzaamheden over de bepalende factoren van de energie-intensiteit. De auteurs komen tot de conclusie dat de strategie van China heeft bijgedragen tot aanzienlijke energie- en CO2-besparingen, maar niet heeft geleid tot een piek of een daling van de CO2-emissies in deze industrieën. Er moet meer worden gedaan om de CO2-emissies van China te beperken en te verminderen.
