This thesis argues that in order to increase the likelihood that product lifetime extension in a circular economy will be successful from both an environmental and an economic perspective, industrial designers need to be able to control not only the spatial dimension (materialization and geometry) of products, but also their temporal dimension. This temporal dimension is related to the number and duration of product use cycles and the duration of the total product lifetime. To enable industrial designers to capture this temporal dimension, the thesis presents:
• a new design methodology: design for managing obsolescence;
• five new design methods and two typologies in support of managing obsolescence;
• insight into (the factors determining) how and when to best apply these methods;
• insight into where and in collaboration with whom to apply these methods in the product innovation process.

Deze dissertatie stelt dat om de kans te vergroten dat levensduurverlenging van producten in een circulaire economie zowel vanuit milieu- als economisch perspectief succesvol zal zijn, industrieel ontwerpers niet alleen de ruimtelijke dimensie (materialisatie en geometrie) van producten moeten kunnen beheersen, maar ook de temporele dimensie. Deze temporele dimensie houdt verband met het aantal en de duur van de gebruikscycli van het product en de duur van de totale levensduur ervan. Om industrieel ontwerpers in staat te stellen deze temporele dimensie te vatten, presenteert het proefschrift:
– een nieuwe ontwerpmethodologie: ontwerp voor het managen van veroudering;
– vijf nieuwe ontwerpmethodieken alsmede twee typologieën ter ondersteuning van het managen van veroudering;
– inzicht in (de factoren die bepalen) hoe en wanneer deze methoden het beste kunnen worden toegepast
– inzicht in waar en in samenwerking met wie deze methoden toe te passen in het productinnovatieproces.