Volgens TNO is het mogelijk om in zoutcavernes onder de Noordzee waterstof op te slaan, bijvoorbeeld gemaakt met stroom van offshore windmolenparken. Het blijkt uit een haalbaarheidsonderzoek van Energie Beheer Nederland (EBN) en TNO in opdracht van het ministerie van Economische Zaken en Klimaat. Daarbij is vooral gekeken naar het Nederlandse deel van de Noordzee.
Eerder is al ondergrondse opslag in zoutcavernes op het land onderzocht. In Nederland zijn er daarvoor 4 geschikt. De capaciteit is echter onvoldoende als na 2030 de productie en import van waterstof, zoals verwacht, in een stroomversnelling raakt. Volgens EBN en TNO zijn dan 10 tot wel 65 cavernes nodig en eventueel ook oudere gasvelden.
Zoutcavernes worden in Engeland en de Verenigde Staten al gebruikt voor ondergrondse opslag. Het kan dus, maar het is complex. De onderzoekers stellen dat er pekel vrijkomt al je de cavernes onder de Noordzee gebruikt. Die moet worden afgevoerd naar het land en kan mogelijk worden verwerkt tot industriële grondstof.
EBN en TNO kijken ook naar gasvelden onder de Noordzee, die deels al ‘leeg’ zijn. Of die zijn te gebruiken voor waterstof valt nog te bezien. “De technische haalbaarheid van waterstofopslag in gasvelden moet nog definitief worden bewezen. Om dit te kunnen doen, adviseren we om de mogelijkheden en randvoorwaarden te onderzoeken voor een eerste pilotproject voor waterstofopslag in een gasveld”, aldus TNO.
Verder moet het economische mogelijk zijn. Op zee zijn de kosten voor opslag in zoutcavernes een factor anderhalf tot tweeëneenhalf keer hoger dan op land. Onder de zee is het om die reden alleen interessant als buffer voor seizoensopslag of strategische opslag.
TNO: “Welk type opslag er op welke locatie en in welke vorm nodig is, hangt onder meer af van hoe de markt voor waterstof zich de komende jaren ontwikkelt. Daarnaast is het internationale perspectief van belang: zo zijn in Duitsland diverse pilots met waterstofopslag in cavernes in voorbereiding. Een deel van deze locaties is verbonden met het Nederlandse transportnetwerk. Mogelijk kan dit resulteren in een gedeelde waterstofopslagcapaciteit, zoals nu ook het geval is met opslag van aardgas en olie.”
Er lijken dus voor waterstofopslag op zee op voorhand geen algemene showstoppers te zijn volgens de onderzoekers. “Voor de ontwikkeling van ondergrondse waterstofopslag op zee moet wel rekening worden gehouden met significante ontwikkeltijden van 10 tot 15 jaar. Dit betekent dat als de eerste opslag kort na 2030 beschikbaar moet zijn, er op korte termijn vervolgstappen moeten worden gezet.”
