An analysis of why people with knowledge about climate change often fail to translate that knowledge into action. Global warming is the most significant environmental issue of our time, yet public response in Western nations has been meager. Why have so few taken any action? In Living in Denial, sociologist Kari Norgaard searches for answers to this question, drawing on interviews and ethnographic data from her study of Bygdaby, the fictional name of an actual rural community in western Norway, during the unusually warm winter of 2000-2001. In 2000-2001 the first snowfall came to Bygdaby two months later than usual; ice fishing was impossible; and the ski industry had to invest substantially in artificial snow-making. Stories in local and national newspapers linked the warm winter explicitly to global warming. Yet residents did not write letters to the editor, pressure politicians, or cut down on use of fossil fuels. Norgaard attributes this lack of response to the phenomenon of socially organized denial, by which information about climate science is known in the abstract but disconnected from political, social, and private life, and sees this as emblematic of how citizens of industrialized countries are responding to global warming. Norgaard finds that for the highly educated and politically savvy residents of Bygdaby, global warming was both common knowledge and unimaginable. Norgaard traces this denial through multiple levels, from emotions to cultural norms to political economy. Her report from Bygdaby, supplemented by comparisons throughout the book to the United States, tells a larger story behind our paralysis in the face of today’s alarming predictions from climate scientists.
Een analyse van de vraag waarom mensen met kennis over klimaatverandering er vaak niet in slagen die kennis in daden om te zetten. De opwarming van de aarde is het belangrijkste milieuprobleem van onze tijd, maar de reactie van het publiek in westerse landen is mager. Waarom hebben zo weinigen actie ondernomen? In Living in Denial gaat sociologe Kari Norgaard op zoek naar antwoorden op deze vraag. Ze baseert zich op interviews en etnografische gegevens uit haar studie van Bygdaby, de fictieve naam van een echte plattelandsgemeenschap in het westen van Noorwegen, tijdens de ongewoon warme winter van 2000-2001. In 2000-2001 viel de eerste sneeuw in Bygdaby twee maanden later dan gewoonlijk; ijsvissen was onmogelijk; en de ski-industrie moest aanzienlijk investeren in kunstmatige besneeuwing. Verhalen in lokale en nationale kranten brachten de warme winter expliciet in verband met de opwarming van de aarde. Toch schreven de bewoners geen ingezonden brieven, oefenden ze geen druk uit op politici of beperkten ze hun gebruik van fossiele brandstoffen niet. Norgaard schrijft dit gebrek aan respons toe aan het fenomeen van sociaal georganiseerde ontkenning, waarbij informatie over klimaatwetenschap in abstracto bekend is maar losgekoppeld wordt van het politieke, sociale en privé-leven, en ziet dit als emblematisch voor de manier waarop burgers van geïndustrialiseerde landen reageren op de opwarming van de aarde. Norgaard stelt vast dat voor de hoogopgeleide en politiek onderlegde inwoners van Bygdaby de opwarming van de aarde zowel algemeen bekend als onvoorstelbaar was. Norgaard traceert deze ontkenning op verschillende niveaus, van emoties tot culturele normen en politieke economie. Haar verslag van Bygdaby, aangevuld met vergelijkingen in het hele boek met de Verenigde Staten, vertelt een groter verhaal achter onze verlamming in het licht van de alarmerende voorspellingen van klimaatwetenschappers van vandaag.
